Bazı anne-babalar çocuklarına özgüven aşılayalım derken çocuklarını kendini beğenmiş, ukala, yüksek egolu çocuklar olarak yetiştirebiliyorlar. Bu tür anne-babalar çocuklarına prens, prenses muamelesi yapar, çocuklarını her yerde ön plana çıkarmaya çalışır, çocuklarının her istediğini alır, çocuğunu fazla serbest bırakır ve bunları yaparken de hep çocuğuna özgüven aşıladıklarını sanırlar. Halbuki bu tavırlar çocuğun gelecekte kibirli, öfkeli, kıskanç, bencil bir kişiliğe sahip olmasına neden olur. Böyle anne-babalar çocuklarının okulda ve arkadaşları arasında yaptığı olumsuz davranışları kolay kolay kabullenmezler. Çocuğunun öğretmeni çocuğun yanlış bir davranışını anlatınca:’Aaaaaaa… Hayır, yanlışınız var. Nasıl olur? Benim çocuğum öyle bir şey yapmaz.’ derler ve bu konuda zor ikna olurlar. Aynı şekilde misafir geldiğinde ya da misafirliğe gittiklerinde ‘Benim çocuğum asla şöyle yapmaz, böyle yapmaz derler. Zaten genelde konuları çocuklarıdır. Çocuklarının başarısı, sınavları, yarışmaları… Kendi çocukları diğer çocuklara göre hep bir adım öndedir ve öyle olmalıdır. Çocuklarının başarısıyla gurur duymak her anne-babanın hakkıdır ama her şeyin bir sınırı olması gerekir. Sürekli kendisinden, ailesinden, başarılarından bahseden insanlar toplumda pek sevilmezler. Böyle anne-babaların çocukları egoları yüksek olduğu için arkadaşları tarafından da sevilmezler. Çünkü derslerde, oyunlarda hep ön planda olmak isterler, kurallara uymakta zorlanırlar. İstekleri kabul olmayınca da mutsuz olurlar ve genelde suçu karşı tarafta bulurlar. Bu da ileriki hayatlarında doyumsuz ve mutsuz olmalarına ve hayal kırıklıkları yaşamalarına neden olur.
Aslında egosu yüksek çocuklar yetiştiren anne-babalar çocuklarının hatalarını kabul etmeyerek çocuklarına karşı dürüst davranmamış olurlar. Yani olaylara tarafsız bakmazlar. Oysa ki dürüstlük çocuk yetiştirmede çok önemli bir kavramdır. Egosu yüksek çocuklar da bu nedenle olaylara tarafsız bakamaz ve suçu hep karşı tarafta bulurlar.
Özgüveni yüksek çocuklar arkadaşları arasında uyumlu davranışlar sergilerler, her zaman ön planda olmak için çaba sarf etmezler. Yanlış bir davranışları olduğunda bunu kabul ederler, hayatta başarı kadar başarısızlığın da olduğunu öğrenmişlerdir. Aynı şekilde anne-babaları da çocukları yanlış bir davranış yaptığında bunu kabul eder, çocuklarıyla bu konuda konuşur, ona yaptığı yanlış davranışı anlatır ve çocuğuna karşı dürüst davranmış olur. Özgüvenli çocuklar mutlu olmayı, hayattan zevk almayı bilirler, olaylara tarafsız bakarlar ve asla doyumsuz değildirler, paylaşımcı, hoşgörülü, saygılı ve özverili olurlar.
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.