Hapı yuttuk mu?

Eczaneler, eczacılık ve ilaç sektörü tartışılıyor haftalardır.

Herkes kendi çapında haklı. Eczacı da, doktoru da kendini haklı çıkarmak için sürekli istatistiki bilgiler sürüyor ortalık yere.

Konuşmayan tek sektör ilaç sektörü. İlacı üreten ağzını açmıyor.

İlacı yazan da son elden satan da töhmet altında gibi bir durum söz konusu son zamanlarda.

İyi de ilacı tüketene bakan yok; yani halkı masaya yatırana rastlamadık şu ana kadar.

Rakamlar o kadar vahim ki; içler acısı. Bakın:

Kişi başı yıllık ilaç tüketimi 25 kutu. Çoğunluğu genç olan Türkiye nüfusu bu kadar ilaç tüketiyorsa hasta bir nesil yetiştirdik demektir.

İlaca yıllık yatırılan para 20 milyar dolar.

İlaç sektörünün %51’i yabancı sermayenin elinde. Yani yılda 10,5 milyar dolar dışarıya gidiyor.

En kötü istatistiki rakam da şu: Doktorun yazdığı ilacın %60’ı hiç kullanılmadan çöpe gidiyor. Yani çöpe atılan ilaç tutarı 12 milyar dolar.
Önlem alınıyor mu?

Nedeni araştırılıyor mu?

Hayır.

Kanada fazla tüketilen tuzun neden olduğu hastalıkları ortadan kaldırmak için 2010 yılında tuzu bir çeşit karneye bağladı.

İngiltere tıp öğrencilerine reçetede eşdeğer ürün tercihi eğitimi veriyor.

Belçika, Avusturya, Fransa gibi ülkeler eşdeğer ilaçlar için bilgilendirme kampanyaları düzenliyor.

Gelişmiş ülkeler alarm verircesine konuyla ilgili sıkı önlemlere başvururken bizim ülke ilaç sektörünü üç firmanın tekeline sokmuş durumda. Evet, yanlış duymadınız:

Eczanelerimizdeki ilaçları üreten ve pazarlayan firma sayısı yalnızca üç. Yani bir çeşit tekelleşme söz konusu. Bu bir devlet politikası. Sizin anlayacağınız market eczanelere doğru gidiyoruz.

Kendi uçağımızı, kendi arabamızı yapmanın çığırtkanlığını yaptığımız şu günlerde konuya bağlı olarak sınıfta kaldık.

Yani deyim yerindeyse hapı yuttuk.

Olmayacağını bal gibi biliyor olmamıza rağmen, her konuda olduğu gibi bunda da söylüyoruz: Hayırlısı olsun.