Güle güle…

Memleketini ve ailesini çok seviyordu.
Tayini uzaklara çıkınca istifa etti.
Türk Ticaret Bankası’ndaki gül gibi işini bıraktı.

Çiftçilik ve pazarcılık yaparak geçimini sağladı.
En büyük ‘Emel’i, biricik kızını okutup adam etmekti.
Yegâne özelliği çalışmayı ve çalışanları çok sevmekti.

Bizim de çok yakın akrabamızdı.
Şöyle tarif edeyim;
Amcamın asker arkadaşıydı.

Bizimkiler onu kardeş gibi görürdü.
O da onları…
Sevgi, saygı ve muhabbetleri hiç bitmedi.

Küçükken babamla köyden pazara gelirdik.
Tezgâhının arkasında durup onu izlerdim.
Esnaflığına ve iletişimine hayran bırakırdı.

Büyüdük, gazeteci olmaya karar verdik.
Çevremizdekilerin genel kanısı;
“Yapacak başka iş bulamadınız mı?” idi.

O, tam tersi davrandı.
Hep destekledi, teşvik etti.
Gittiği her yerde gazetemizi, bizi anlattı.

O, bunu belli etmezdi.
Sırf bize katkı sağlamak için gazetemize abone olurdu.
Köyde yaşayan ilk ev abonemizdi.

Oysa gazeteyi okuyabileceği yerleri biliyordu.
Gelişmelerin ve haberlerin kritiğini yapmayı severdi.
Magazin haberleri ile ilgili tepkisini de hicvederdi.

Çünkü O, ekonomistti ve en çok ekonomi haberlerini severdi.
Büroya gelir, çalışmalarımıza engel olmamak için hemen giderdi.
Yalvar, yakar 5 dakika zor oturturduk.

Biliyorum bizimle gurur duyardı.
Biz de onunla hep gurur duyduk.
Duymaya da devam ediyoruz.

Tahmin ediyor ve yaşıyorduk.
Cenaze töreninde de tanık olduk.
O, gurur duyulacak, yeri doldurulamayacak bir adamdı.

İki ay önce sapasağlamdı.
Amansız hastalığına 60 gün anca dayanabildi.
Ölürken bile sevdiklerini üzmedi.

Adeta çevresindeki herkesi alıştırarak gitti.
Acı içinde yaşaması kahrettiği için, ölüm kurtuluş oldu.
Üzülmeyelim diye, ölümünü kabul ettirip öyle gitti.

Demir Kocademir Amca; daha yazacağım çok şey var.
Senin yüzünden meşgul olduğumu düşünür, üzülürsün diye burada bırakıyorum.
Seni çok özleyeceğiz, özleyeceğim. Ruhun şad, mekânın cennet olsun.